کند و کاو درباره مخالفان نشان می دهد سوای مستکبران که در سرلوحه قهر سپاه مهدی (ع) قرار دارند، بیشترین کارشکنی ها از جانب کسانی است که ادعای موافقت با امام دارند و خود را از منتظران حضرت می دانند. امام صادق (ع) در این باره فرمودند: «چه بسیار از کسانی که ادعای پیروی او را دارند، ولی پس از ظهور حضرت، از او روی می گردانند.»

در اینجا به برخی از این گروه ها اشاره می کنیم:

1.        راحت طلبان: راحت طلبی ریشه در خودپرستی دارد و خودخواهی منشا همه مفاسد است. امام خمینی در طرز تفکر راحت طلبان می گوید:« می گویند: اگر حضرت صاحب، خودشان مقتضی می دانند برای جهاد و مبارزه تشریف بیاورند، من که دلم برای اسلام بیشتر از آن حضرت نسوخته است و حضرت هم که این ها را می بیند، خودشان بیایند، چرا من این کار را بکنم...» امام صادق(ع) می فرماید: «اگر شما برای یاری ما دعوت شدید، خواهید گفت: ما در تقیه هستیم و نمی توانیم شما را یاری دهیم...»

2.        جمود اندیشان: همیشه ظاهر گرایان از مهم ترین موانع احیای دین و تحولات اجتماعی بوده اند. کسانی که به باطن و روح دین توجه نکرده و افق درکشان، فراتر از پوست و قالب را نمی نگرد، لذا موجب می شود که در زمان های حساس تکلیف را نشناسند و به رویارویی پیامبر و امامان کشانده شوند. امام صادق (ع) می فرماید: «آزردگی هایی که مهدی ما از روی نادانان روزگار خود متحمل می شود، بیش از زحماتی است که به پیامبر از جاهلان زمان خود وارد شده. گفتم: چگونه؟ فرمود: پیامبر در زمانی برانگیخته شد که مردم، سنگ و درخت و چوب می پرستیدند. قائم، آن گاه که قیام کند، مردم علیه او قرآن را تاویل می کنند.»

3.        کافران و منافقان: دو چهرگان که آینده خود را در خطر می بینند، با پخش شایعه و همکاری با گروه های معارض دشمنی خود را آشکار می کنند. در مناطق مرزی با دشمنان خارجی همدست می شوند و در مرکز خلافت، کوفه، آشکارا با مردم می جنگند. حضرت پس از درهم شکستن مقاومت مخالفان، پیروزمندانه وارد کوفه می شود و منافقان را در ردیف سایر فرقه های منحرف نافرمان از میان برمی دارد.