خانه، خانه تو باشد و میهمان، عبد مشتاق تو...
صاحب خانه، تو باشی و میزبان دلها، تو....
و باز من ماندم و حسرتی بردل، که دوباره سالی به انتظار بنشینم تا ندای " این الرجبیون " بلند شود!
تو که مقیم حرم عشق بودی، برایم بگو از " طعم شیرین با خدا بودن "، از " عرفانی ترین جای زمین" و " بوی سیب خیال " ...
قصه این دلدادگی با شیرینی ولادت ولایت، آغاز می شود و با غم عقیله بنی هاشم به پایان می رسد؛
همو که دخت امام بود و اخت امام و عمه سادات... از ولایت تا ولایت...
ولی ما! مولای ما! شما معتکف کدام حرم الهی بودی؟...
مسجد الحرام یا مسجدالنبی؟...مسجد کوفه یا سهله؟...
شاید هم مانند جدت حسین(ع)، اعتکاف را نیمه رها کردی تا سری بزنی به دلهای دردمند.... یا دستی بکشی بر سر مومنان دل سوخته...
آقا جان! کاش زیر دعوت نامه اعتکاف ما را امضا کرده باشی!
تا سال بعد از خیل عاشقان بازنمانیم...
